
La cucina è diventata la mia passione. Mi diverto un sacco davanti ai fornelli e sono felice ed appagato quando i miei famigliari o i miei ospiti si alzano da tavola soddisfatti.
"Ul me libro da cüsina" è un progetto nato una decina di anni fa ed ha avuto una costante crescita. Nonostante le numerose sollecitazioni a fornirne copia, rimane per ora confinato nel mio hard disk....
Grazie all'aiuto di una amico di Maxi (marito di Chiara) ora il libro è pure disponibile in rete...
Durante il lock down del 2020 ho potuto revisionarlo completamente e ottimizzarne i contenuti.
Unica pecca sono le fotografie, che , per la maggior parte, sono purtroppo di scarsa risoluzione e quindi bisognerebbe sostituirle. Ma per questo ci vorrà sicuramente ancora un po' di tempo....
Inipendentemente da questo, forse ora i tempi sono maturi per finalmente divulgarlo...
Nascita di una passione
La mè passion par la cüsina l'è nasüda a poc a poc.
Davanti a mi gh'eran la mè nona e la mè mam che in cüsina iera bravissim e i cumandavan lur.
I ricordi da fiöö i’è da piatt semplic ma cun di güst ünic e fantastic. Pensi al rosct da purscel da la me nona...(ul solit piatt da la dumeniga!), e ai trüt fai sul föc dumà cun un po’ da farina e büter (la nona la infarinava i pes denta al giurnal…).
Cert a gh’era anca ul risott fai na la pentula a vapur e la pasta scöcia (“al dente” a l’esiteva mia…) da la mé regiura (pasta al venerdì e sempru cun ul tun che gh’a piaseva al mè pa’, ma che per la mé mam al spüzava tropp).
Sa pò mia dischmentigà i delizi, cuma ul tachin cun ul ripien da Natal (un ripien che al ta lasava lì a boca verta!), o i piatt pusé semplic, coma i patati stüüa o i’öv cui tumates.
A cà nosa tüt i ser gh’era la pastina (se la nava ben cun la crénga e un toc da salam) o, se no ul cafélatt. Magari in autunn sa mangiava i castegn büillit ogni tant con una cioca da lacc! E al sabat sera, ogni tant, ul pà al faseva la fondü (lü l'era bon dumà da fa bui l’acqua... gnanca un öf in cereghin al faseva, ma la fondü alura sì). Se no iera raviöö in bröd, che n’avum a tö dal Franchini, o la süpa cun denta ul pan (magari cun ul bröd dal less, che l’era ul piatt preferit dal pà).
E la fescta, se serum mia in Vall, gh'erum ul rosct (ma da vedel) o pusé da spess ul pulastro. Pö gh’è stai ul periodo che a la dumeniga n’avum tücc al ristorant: dal Galeazz a Canöbi, dall’Arturo a Gentilin (che buntà i so caneloni…) e per finì dal zio Aldo a Viganell.
Mi u cumicià quasi per scherz, cun i custin a la griglia sü a Brè. Pö via via ma sum bütaa sui piatt ticines (brasaa, spezzatini, cunili, oss büüs, roscht da vedel).
Prima seri ul chef da cüsina dumà la dumeniga a discnà. Pö quand serum a munt più o meno cüsinavi sempar mi.
E da lì via....
E quand ma sum incurgiù che per certi piatt a tribulavi a cercà i ricett, ma sum metü a tirai insema e a scrivai giò, cun ul mé stil, in manera che vün che al seguiva la riceta al pudeva mia sbaglià.
E la pasion la cuntinua! Uramai la cüsina l'è “off limits” pei ialtri.
Ul libro al prupon tantissim ricett. Praticament ul 80% a iù cüsinà. Altri ricett i’è da piatt che ma intrigan, o che pruponan di bei alternativ.
Adess ma sum anca bütà sü la cüsina thailandesa e su un quai piatt da paes ch’em visità.
E quand i ma dumandan se sum mia stüff da cüsinà, a rispundi sempar che fin che ma divertisi, gh'è mia da prublema!